Καφές με το Θηρίο

Με αφορμή την Παγκοσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας, θα ήθελα να μοιραστώ την δική μου ιστορία, σε μια προσπάθεια απενοχοποίησης του Θηρίου που ονομάζετια Κατάθλιψη. Το Θηρίο χτύπησε τη δική μου πόρτα στην ηλικία των 16 ετών, και από τότε για δέκα χρόνια, τα αντικαταθλιπτικά χάπια έγιναν σύντροφοί μου μέρα και νύχτα. Πολλές οι αιτίες που οδήγησαν το Θηρίο σε εμένα…η ενδοοικογενειακή βία, οι αβάσταχτες ευθύνες, οι απαιτήσεις, οι προσδοκίες της κοινωνίας και πολλά άλλα.

Ένα από όλα αυτά που με δίδαξε η δική μου εμπειρία είναι ότι η κατάθλιψη χρεώνεται σε αυτόν που την έχει και κυρίως αν αυτός είναι καλλιτέχνης..…την έχει ‘βαμμένη’.

Όλοι εμείς που έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με το Θηρίο, έχουμε ακούσει το σχετικό ποιηματάκι που πάει ως εξής: ‘έλα μωρέ, δεν έχεις τίποτα’, ‘να κοιτάξεις να το ξεπεράσεις, όλοι έχουμε προβλήματα’ κλπ κλπ. Με αποτέλεσμα: Φταιω εγώ που αισθάνομαι άσχημα. Πρέπει να νιώθω ένοχη.

Στη δική μου την περίπτωση θυμάμαι ακόμα και τους γιατρούς να ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν μια παθολογική αιτία για τις απανωτές κρίσεις πανικού που μου κόβαν την ανάσα - για αιώνες ατελείωτους όπως το βίωνα εγώ - και τη μαμά μου να μου ψιθυρίζει ‘μη λες σε κανέναν το πρόβλημά σου’ - το τελευταίο το αφήνω ασχολίαστο και στην κρίση τη δική σας. Θα σχολιαστεί σε άλλο επεισόδιο.

…Με λίγα λόγια, είναι δική μου η ευθύνη που έχω κατάθλιψη, και….είναι ‘προβλημά μου’.

Ας περάσουμε τώρα στην κατηγορία καλλιτέχνες.

Πόσες φορές έχω ακούσει την καραμέλα ‘Εσείς οι καλλιτέχνες δεν αντέχετε την αποτυχία’ ‘είστε ναρκισσιστές’ (ναι είμαστε, αλλά με την καλή έννοια), ‘καταφεύγετε στο αλκοόλ, τα ναρκωτικά’ κλπ κλπ.

Αυτό που διαφεύγει από όλους εσάς που μασάτε την καραμέλα είναι ότι εμείς οι καλλιτέχνες είμαστε αυτοί που μπορούμε με ένα στίχο που θα γράψουμε, με ένα ρόλο που θα ερμηνεύσουμε, με ένα έργο τέχνης που θα δημιουργήσουμε, να αγγίξουμε την ψυχή σας. Και μπορούμε να το κάνουμε αυτό διότι είμαστε φτιαγμένοι από ένα κράμα στο οποίο έχει πέσει περίσσια ευαισθησία, ενσυναίσθηση και το αίσθημα ευθύνης να ‘νοιάζομαι για τον Άλλο’ και είναι ακριβώς αυτό το μίγμα που μας κάνει επιρρεπής στο Θηρίο.

Η Κατάθλιψη δεν είναι στεναχώρια, δεν είναι απογοήτευση της στιγμής (όπως έλεγαν παλιά) που ξεπερνιέται με μια βόλτα και έναν καφέ. Η κατάθλιψη είναι ένα Θηρίο πολύ πιο δυνατό από εμένα και εσένα που ο αγώνας εναντίον του είναι άνισος. Όσες φορές Το πάλεψα με έριξε σε ένα σκοτείνό πηγάδι χωρίς πάτο, εκεί που δεν υπήρχε ούτε φως, ούτε ακουγόταν λαλιά.

Πως Το νίκησα;

Δεν Το νίκησα. Το κάλεσα για καφέ. Το Θηρίο δεν φεύγει ποτέ. Παραμονεύει στο πλάι και όταν βρει την κατάλληλη ευκαιρία έρχεται και μου χτυπάει την πόρτα. Και όταν το κάνει, αντί να Το παλέψω, Το κερνάω ένα καφέ και ξέρω ότι θα κάτσει όση ώρα κάτσει και θα φύγει κάποια στιγμή. Και όταν θα ξανάρθει, θα Το κεράσω καφέ ξάνά.