Περί ενδοοικογενειακής βίας και άλλων τινών....(rated 13)

Με διαφορά φάσης - που λέγαμε στην φυσική της 1ης δέσμης, θα μιλήσω για τη μέρα του ΟΧΙ και για άλλο ένα γεγονός που έτυχε να συμπέσει με την 28η Οκτωβρίου 2019 και για το οποίο πρέπει να βροντοφωνάξουμε άμεσα ένα μεγάλο ΟΧΙ αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.

Ας ξεκινήσουμε όμως από την αρχή. Την 28η Οκτωβρίου τιμάμε τους ανθρώπους που θυσιάστηκαν χωρίς να έχουν επιλογή και θυσιάστηκαν για μια ιδέα για τις αξίες και τα ιδανικά που τους διέπουν. Είναι αξιότιμο να βλέπουμε τις στατιστικές σχετικά με τις μέρες αντίστασης των Ευρωπαίων και η Ελλάδα, μια μικρή χώρα στο χάρτη, να έρχεται πρώτη, να παίρνει επαίνους από τους αρχηγούς των υπολοίπων Ευρωπαίων λαών - βλέπε Ρωσία / Στάλιν ‘’Λυπάμαι διότι γηράσκω καί δέν θά ζήσω επί μακρόν διά νά ευγνωμονώ τόν Ελληνικόν Λαόν, τού οποίου ή αντίστασις έκρινε τόν 2ον Παγκόσμιον Πόλεμον’’ (πηγή ιντερνετική), στην Αγγλία τον Τσώρτσιλ και ου το καθεξής.

Με αφορμή τις καταγγελίες για την σεξουαλική κακοποίηση του 12-χρονου κοριτσιού που έτυχε να συμπέσουν με την 28η, έχω να πω ότι αντισταθήκαμε ενάντια στα τέρατα του φασισμού πολλές φορές στην ιστορία αυτου του τόπου, δυστυχώς όμως αδυνατούμε να αντισταθούμε σε αυτή την καταστροφική μάστιγα που λέγεται ‘επιλογή να σωπάσω, να γυρίσω από την άλλη μεριά, να κάνω ότι δεν βλέπω και δεν ακούω και να βρω μια καλή δικαιολογία να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια, ενώ ξέρω ότι ένα παιδί δίπλα μου κακοποιείται με όλους τους τρόπους που υπάρχουν’.

Δεν είναι δυνατό να μένουμε αδιάφοροι μποροστά στον βασανισμό ενός παιδιού. Δεν είναι δυνατό να ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ πως ένα παιδί υπομένει καθημερινά τη χειρότερη μορφή εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και να ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΜΕ - ‘εε, αφού δεν διαμαρτύρεται, καλά θα είναι, θα το ξεπεράσει… παιδί είναι, θα μεγαλώσει και θα το ξεχάσει’……σωστα; Τι και αν είναι νεκρό μέσα του; σωστά;

Τα παιδιά που κακοποιούνται από τους γονείς / κηδεμονες τους, έχουν ήδη πεθάνει μέσα τους. Τα βλέπετε να παίζουν με τα άλλα παιδιά, όμως κάτι διαφέρει. Αν κοιτάξετε στα μάτια τους θα δείτε ένα κενό. Είναι αυτό το κενό που έχει αφήσει η αθωώτητα φεύγοντας, και μαζί της έχει πάρει το αίσθημα της στοργής, της εμπιστοσύνης, της αυτοεκτίμισης του σεβασμού το αίσθημα της ασφάλειας, και στη θέση τους έχει αφήσει το φόβο, την αγωνία για το ‘τι θα πάθω σήμερα;’, ‘σε ποιον να μιλήσω, δεν θα με πιστέψει κανείς’, ‘δεν θέλω να γυρίσω σπίτι, φοβάμαι αλλά δεν έχω που να πάω, και αν πω κάτι θα είναι ακόμα χειρότερα, θα με χτυπήσουν, θα με κλείσουν μέσα στο σπίτι’…..Και μεγαλώνουν με ψεύτικο χαμόγελο, χωρίς ελπίδα για ζωή και χωρίς όνειρα. Πρέπει όμως να θέλετε να κοιτάξετε στα μάτια τους για να τα δείτε όλα αυτά. Πρέπει να θέλετε να τα δείτε.

Τους νεκρούς του ’40 και όλους τους νεκρούς της ιστορίας μας θα τους θυμόμαστε και θα τους τιμάμε εις τους αιώνας των αιώνων. Τα χιλιάδες παιδιά που κακοποιούνται καθημερινά από τους γονείς / κηδεμόνες τους, με όλους τους τρόπους που υπάρχουν και είναι ήδη νεκρά, πότε θα τα τιμήσουμε; Σε αυτά βασίζεται το μέλλον της κοινωνίας και της χώρας μας.

Που είναι οι αξίες και τα ιδανικα μας ρε παιδιά όταν πρέπει να σταθούμε μπροστα στα τέρατα που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα των παιδιών; Γιατί ακόμα και σήμερα πρέπει να σιωπούμε εις το όνομα της 5ης εντολής;

Η βια στην οικογένεια μας αφορά όλους. Δεν είναι πρόβλημα του Άλλου. Διότι η βία στην οικογένεια φέρνει βία στην κοινωνία. Το παιδάκι του διπλανού, που ξέρουμε ότι κακοποιείται καθημερινά, θα μεγαλώσει να γίνει ισότιμο μέλος της κοινωνίας δίπλα στο δικό σας παιδί. Θα είναι η αυριανή σύζυγος / ο αυριανός σύζυγος του δικού σας παιδιού. …..και τότε θα σας νοιάζει, αλλά τότε θα είναι αργά. Πριν είναι αργά λοιπόν νοιαστείτε για τη βια.

Για τον ακριβή ορισμό της βίας στην οικογένεια θα μιλήσουμε σε άλλο επεισόδιο. Σε αυτό το επεισόδιο ας καταλάβουμε ότι το χειρότερο έγκλημα που μπορεί να συμβεί είναι να στερησουμε το χαμόγελο ενός παιδιού, γιατί τα παιδιά δημιουργούν την κοινωνία του αύριο. Ας βρωντοφωνάξουμε λοιπόν ένα μεγάλο ΟΧΙ στη σιωπή. Είναι συνενοχή και είμαστε όλοι υπεύθυνοι.