Περί Μικροαστών και άλλων τινών - Κεφάλαιο 2 'Αυτό το αναλαμβάνω εγώ'
Έγινε ενημέρωση: 16 Δεκ 2019
02.08.2019
Κεφάλαιο 2 - ο μικροαστός και το αίσθημα ευθύνης.
Πόσο μεγάλο πράγμα είναι να έχει κανείς ενσυναίσθηση. Να μπορεί να καταλαβαίνει και να αφουγκράζεται τον άλλο. Αν υπάρχει κάτι που λείπει από τα μηχανογραφικά είναι η σχολή ‘ενσυναίσθησης’.
Ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός. Θα μπορούσε να καταλάβει πότε γίνεται ενοχλητικός, πότε πρέπει απλά να ‘τζάσει’, πότε πρέπει να σταματήσει να μιλάει για να μην προκαλεί πονοκέφαλο και πολύ σημαντικό: να μπορεί να παίρνει στη στιγμή την απόφαση που πρέπει, την απόφαση που εξυπηρετεί τον διπλανό και αρμόζει στην κατάσταση δίχως να ρωτάει και να αναγκάζει τον διπλανό να παίρνει αποφάσεις και για τους δύο.
Για παράδειγμα: φιλοξενώ κόσμο και μαγειρεύω καθημερινά, ενώ δουλεύω και έχω χίλιες δυο άλλες ασχολίες και φουρτούνες, αλλά όπως μάθαμε στην Ελλάδα - και σωστά το μάθαμε - τον φιλοξενούμενο πρέπει να τον προσέχεις. Σύμφωνοι. Σε μια πράξη καλής θέλησης όμως, αντί να με ρωτήσει ο φιλοξενούμενος: ‘θέλεις να μαγειρέψω εγώ;’, θα ήταν καλό να είχε αναπτύξει ο ίδιος το αίσθημα της ευθύνης και την ενσυναίσθηση να καταλάβει ότι θα με εξυπηρετούσε αφάνταστα να πάρει τη ευθύνη του εαυτού του και συνεπώς λίγο βάρος απ’τους ώμους μου και να δηλώσει: ‘Το φαγητό το αναλαμβάνω εγώ’.
Την καταλαβαίνουμε τη σπουδαιότητα αυτής της πράξης;
Ο ‘φιλοξενούμενος’ αναλαμβάνει την ευθύνη (τραγικό πρόβλημα η ευθύνη!!) του εαυτού του και συμβάλλει στην ομαλοποίηση των ανθρωπίνων σχέσεων και ταυτόχρονα νοιάζεται και σκέφτεται τον διπλανό.
Σε αντίθετη περίπτωση, όταν μου θέτει το ερώτημα ‘θέλεις να μαγειρέψω εγώ;’ με βάζει σε θέση δύσκολη διότι αν του πω ‘ναι’ τότε αισθάνομαι ότι του επιβάλλω κάτι και τον μισώ αυτό το ρόλο του ανθρώπου που δίνει διαταγές, και έχω τύψεις. Εδώ βέβαια εισέρχονται τα ψυχολογικά τραύματά μου και το ζήτημα των ορίων που θα καλύψουμε σε άλλη κουβέντα.
Επίσης, στην περίπτωση που πεις ‘ναι’, κατά 99,9% ο ‘φιλοξενούμενος’ αρχίζει μία σειρά εξαντλητικών ερωτήσεων με μόνο στόχο την αποφυγή οποιασδήποτε ευθύνης του, που πάνε ως εξής:
‘ Τι φαγητό σου αρέσει΄΄
‘Τι ώρα να το έχω έτοιμο;’, λες και δεν ξέρει τόσες μέρες που μένει στο σπίτι, τι ώρα τρώμε.
‘Που είναι οι κατσαρόλες;΄
‘Πως θα πάω στο σούπερ μάρκετ;’
‘Να χρησιμοποιήσω αυτό το ελαιόλαδο;’ κλπ κλπ κλπ
Που σε φτάνει στο σημείο να αγανακτήσεις και να του πεις: ‘άστο ρε φίλε, το κάνω εγώ!!’.
Και αναρωτιέμαι: είναι πρόβλημα της γενιάς μας αυτό;
Της κουλτούρας μας; Κάνουμε παραγωγή ευθυνόφοβων και ανευθυνων ανθρώπων τις τελευταίες 4-5 γενιές. Έχει αναρωτηθεί κανείς γιατί; το λεγόμενο ‘μικροαστιλίκι’ που έλεγαν οι αείμνηστοι Μαλβίνα και Τζίμης, και έχω αναφέρει και άλλη φορά, ευθύνεται για όλο αυτό. Να’μαστε μετά από 50 χρόνια σε μια κοινωνία ευθυνόφοβων, ανεύθυνων βολεψάκιδων που δεν θέλουν προβλήματα.
Μέχρι να λυθεί αυτή η κατάσταση εγώ παίρνω τις κατσαρόλες μου και φεύγω. Θα τα ξαναπούμε όταν θα ακούσω δυνατά και βροντερά την φράση - η οποία θα συνοδεύεται και από την πράξη:
‘Αυτό το αναλαμβάνω εγώ’.