Μια Βόλτα με τ'αμάξι

09.06.2019

Μια βόλτα με τ’ αμάξι

Το βράδυ της Παρασκευής πήγα βόλτα με το αυτοκίνητο χωρίς να έχω κάποιο συγκεκριμένο προορισμό. Εγώ δεν το έκανα ποτέ αυτό γιατί φοβόμουν. Δεν ξέρω τι. Ξέρω όμως ότι φοβόμουν να μην έχω προορισμό, φοβόμουν να μην με χλευάσει ο κόσμος γύρω μου σε περίπτωση που πήγαινα κάπου και αισθανόμουν χαμένη - λες και ο κόσμος γυρίζει γύρω από εμένα - λες και τους νοιάζει που πάω και τι κάνω. Πάντα αυτόν τον φόβο είχα: να πάω κάπου και να μην ξέρω τι θα ‘πρέπει’ να κάνω εκεί. 

Χθες όμως δεν με ένοιαζε. Ξεκίνησα να οδηγώ και αποφάσισα ότι θα σταματήσω κάπου που θα νιώσω υποσυνείδητα ότι είναι καλά. Και έτσι έγινε. Έφτασα στο Δυτικό Χόλυγουντ, στη γειτονιά Sunset Strip, βρήκα ως δια μαγείας να παρκάρω - γιατί τα ‘μαγικά’ γίνονται όταν το υποσυνείδητο ενεργοποιείται - και πήγα τη βόλτα μου. Μόνη μου, μα δεν με ένοιαζε. Συνήθως φοβόμουν να περπατήσω μόνη, πάλι με τη λογική ότι ο κόσμος θα με χλευάσει και θα δεχτώ βλέμματα οίκτου για το γεγονός ότι δεν έχω ‘φτιάξει τη ζωή μου’ - γιατί σύμφωνα με την παράδοση, οικογενειακή και εθνική, να ‘φτιάξει κανείς τη ζωή του’ σημαίνει να έχει παντρευτεί  - ανεξάρτητα αν είναι ευτυχισμένος ή όχι. Εγώ λοιπόν που δεν έχω ‘φτιάξει τη ζωή μου’ ένιωθα πολύ ανασφαλής να περπατώ μόνη μου και να με βλέπει ο κόσμος όλοι αυτοι δηλαδή που έχουν ‘φτιάξει τη ζωή τους’. Τι κρίμα να κουβαλάμε τα απωθημένα των γονιών και μιας ολόκληρης κουλτούρας; 

Το προσπέρασα όμως αυτο το ‘εμπόδιο’ και με την αυτοπεποίθηση που αρμόζει σε μια γυναίκα ετών ….(αρκετών) που έχει παλέψει με τους Τιτάνες για μια θέση στον Ήλιο, πήγα τη βόλτα μου και ήταν πανέμορφη.

Πάρκαρα μπροστά από ένα μαγαζί που μου έφερνε μνήμες μιας άλλης ζωής. Ήταν ένα παραδοσιακό dinner 24ωρο στο οποίο μέσα οι σερβιτόροι φορούσαν παντελόνι μαύρο, άσπρο πουκάμισο, γιλέκο, παπιγιόν και είχαν μία πετσέτα στο χέρι , α-λά 60’s. Από αρχιτεκτονικής άποψης το μαγαζί αυτό διέφερε από όλα τα άλλα τριγύρω διότι είχε κρατήσει την αισθητική της δεκαετίας του 60. Τα καθίσματα μέσα, όπως αρμόζει σε dinner, σαν και αυτό που γυρίστηκε η αρχή και το τέλος του Pulp Fiction. 

Με δειλά βήματα περπάτησα μέχρι εκεί που το υποσυνείδητο μου έδειχνε, και ανακάλυψα στην πορεία:

Ένα ‘καφέ’ με μια πανέμορφη αυλίτσα και ένα δέντρο στο κέντρο της, η είσοδος της οποίας ήταν διακοσμημένη με ασπρόμαυρα πλακάκια μικρά. Κόσμο δεν είχε. Αλλά αυτό το έκανε ακόμα πιο όμορφο και πιο εναρμονισμένο με τη φαντασία του περαστικού διαβάτη. Ως ένα ‘καφέ’ στις γειτονιές του Παρισιού ή της Κάτω Ιταλίας. 

Απ’ την απέναντι πλευρά του δρόμου ανακάλυψα ίσως το πιο ωραίο καφέ/εστιατόριο που έχω δει τα τελευταία 3 χρόνια σε αυτήν την πόλη. Περιτριγυρισμένο από κληματαριά σαν να βρίσκεται  όντως στην Κάτω Ιταλία ή σε χωριουδάκι της Ελλάδας. Η αυλή του ήταν πανέμορφη, στολισμένη με φαναράκια που κρέμονταν από τα δέντρα, ξύλινα τραπεζάκια, ρομαντικά κεράκια χαμηλών τόνων πάνω στα τραπέζια και ανάλογη ατμόσφαιρα μέσα στο εσωτερικό του.

Λίγο παρακάτω ανακάλυψα 2 μπαράκια, από αυτά στα οποία συχνάζει ‘νεολαία’, κολώνια, παρεούλες, ποτάκι, ραντεβού, γνωριμίες και όλα τα σχετικά που κάνουν οι νέοι  - μέχρι κάποια ηλικία. Κάτι μέσα μου με παρότρυνε να πάω - ή σε δεύτερη σκέψη να κανονίσω με παρέα να πάμε - ή σε τρίτη σκέψη ‘έχει πολύ φασαρία’, ‘μυρίζουν έντονα οι κολώνιες’, ‘δεν θα βρούμε να παρκάρουμε’ κλπ…...και σε τέταρτη σκέψη συνέχισα να προχωράω προς το αυτοκίνητό μου. 

Τι χάρηκα πάρα πολύ αυτή τη βόλτα και σκέφτομαι: 

Αυτό συμβαίνει όταν απλά πηγαίνει κάποιος κάπου χωρίς να έχει προσδοκίες και χωρίς να ‘πρέπει’ να εκτελέσει μια αποστολή.

Ήταν τόσο ωραία η βόλτα και τα μαγαζιά που ανακάλυψα ή εγώ ήμουν σε καλή διάθεση;

Αυτό συμβαίνει όταν κάποιος ‘ακούει’ το υποσυνείδητο και όχι εξωτερικές φωνές Ανακαλύπτει καινούριους κόσμους συμβατούς με τους χρωματισμούς της ψυχής του.